گور ایرانی

کشور ایران به دلیل تنوع جغرافیایی و اقلیمی خود دارای تنوع گونه ای بسیار ارزشمند است و براساس آخرین بررسی و گزارش های کارشناسان محیط زیست حدود 1131 گونه جانوری در اکوسیستم های خشکی و آب های داخلی ایران زیست می کنند. رده پستانداران طیف وسیعی از جانوران را از نظر جثه دربرمی گیرد، به طوری که کوچک ترین پستاندار دنیا که حشره خور کوتوله نامیده می شود و فقط در حدود 2 گرم وزن دارد و نهنگ های بزرگی که طول بیش از سی متر و 130 تن وزن دارند را می توان در این رده مشاهده کرد. از میان گونه های شناخته شده گونه هایی وجود دارند که فقط در ایران زیست می کنند و در سایر نقاط دنیا یا وجود ندارند و یا با مهاجرت و دستکار های بشرو ... به مناطق دیگر انتقال یافته اند از جمله این گونه ها می توان به یوزپلنگ، گوزن زرد و گورخر ایرانی اشاره کرد.

از میان پستانداران کشورمان، راسته جوندگان بیش از یک سوم کل پستانداران ایران را به خود اختصاص می دهند و به علت اهمیت در انتشار بیماری ها، خسارات وارده بر محصولات زراعی، سهولت جمع آوری و نگهداری، بیشتر مورد توجه و مطالعه قرار گرفته اند. از گونه هایی هم چون شیر ایرانی و ببر مازندرانی امروز جز نامی باقی نمانده است و اگر برنامه مدون و جامعی برای حفظ و صیانت از گونه های ارزشمند دیگری از پستانداران هم چون گور ایرانی، یوزپلنگ ایرانی، خرس سیاه، گوزن زرد وجود نداشته باشددر آینده نه چندان دوری نیز شاهد نابودی این گونه های نادر کشورمان خواهیم بود.

از گونه های خاص پستانداران یزد می توان به گور ایرانی، پلنگ، آهو، قوچ، میش و ... اشاره نمود. گور ایرانی یکی از شش زیرگونه گور آسیایی است و این گونه در دشت های مسطح و وسیع بیابانی و تپه ماهورها زیست می کند و تقریبا در تمام طول سال قابل مشاهده است. شباهت زیادی به الاغ های اهلی دارد، رنگ زرد مایل به نارنجی و زیر شکم و پهلوها و دم گاه سفید رنگ است. یال سیاه و نوار قهوه ای تیره رنگی در پشت جانور دیده می شود که تا دم ادامه دارد. گور روز فعال است و صبح زود و اوایل غروب فعالیت بیشتری دارد. گورها قادرند با سرعت 60 تا 70 کیلومتر در ساعت بدوند. حس بویایی، بینایی و شنوایی بسیار قوی دارند بنابراین مشاهده آن ها در طبیعت کار آسانی نیست. این جانور نسبت به سایر پستانداران مناطق بیابانی آب بییشتری نیاز دارد. گور ایرانی که مدت ها در مناطق کویری به فراوانی یافت می شد، طی قرن اخیر تا مرز انقراض به طرز بی رویه ای شکار شدند. علت عمده شکار این جانور ارزشمند استفاده از گوشت آن بود. برخی نیز مغز استخوان آن را برای درد مفاصل مفید می دانستند. تهدید جدی دیگر گور ایرانی چرای دام های اهلی در زیستگاه آن و نیز زی کشت رفتن محل زندگی آن ها توسط کشاورزان بوده است. بیشاز سه دهه است که این جانور حمایت شده و شکار آن ممنوع شده است. گور تنها در دو زیستگاه پارک ملی توران (استان سمنان) و منطقه حفاظت شده بهرام گور (استان فارس) پراکندگی دارد، در سال های اخیر تعدادی از آن ها از پارک ملی توران به منطقه حفاظت شده کالمند در استان یزد انتقال داده شده اند و در محوطه محصور نگهداری می شوند.

در صورتی که به دیدن گور ایرانی در مناطق حفاظت شده یزد تمایل دارید با ما تماس بگیرید تا تور بازدید از گور ایرانی برای شما اجرا گردد.