دریاچه مهارلو
دریاچهٔ مَهارلو که به آن دریاچهٔ نمک نیزمی گویند، از دریاچه‌های استان فارس در ایران است. این دریاچه در ۲۰ کیلومتری جنوب شرق شیراز و شهر سروستان قراردارد و مساحت آن ۶۰۰ کیلومتر است. بیشترین طول این دریاچه ۲۸ کیلومتر و بیشترین عرض آن ۱۵ کیلومتر است و عمق آن در عمیق‌ترین بخش به ۳ متر می‌رسد.
سه رودخانه فصلی خشک شیراز، سلطان‌آباد و سروستان به دریاچهٔ مهارلو می ریزند. مهم‌ترین گونهٔ پرنده این دریاچه فلامینگو است. آنقوت، تنجه، کاکایی و گیلانشاه، سلیم، آبچلیک، حواصیل، اردک سبز و مرغابی دیگر پرندگان ساکن دریاچهٔ مهارلو هستند. آب این دریاچه بسیار شور و در فصل‌های خشک سال، یکی از کانسارهای بزرگ نمک ایران به‌شمار می‌رود. به دلیل شوری بالا هیچ گونه ماهی در این دریاچه زندگی نمی‌کند. در گوشه و کنار محیط آن نیز می‌توان گونه‌های مختلف دوزیستان، خزندگان و پستانداران را یافت.رنگ این دریاچه در فصول پر آب ، آبی رنگ است. از شروع بهار با گرم‌تر شدن آب و افزایش تابش نور، رشد جلبک‌ها زیاد می‌شود. مواد مغذی وارد شده از فاضلاب شهری و کشاورزی به رشد و تکثیر هرچه بیش‌تر آن‌ها و باکتری‌های هالوفیل (شورپسند) کمک می‌کند. با افزایش دما و تبخیر در تابستان شوری دریاچه نیز افزایش پیدا می کند. زندگی و رشد جلبک دونالیلا سالینا و باکتری‌های شورپسند در این شرایط تغییر می‌کند، و آن‌ها برای محافظت از خود در برابر تابش بسیار زیاد ماده‌ای سرخ رنگ به نام آستاکسانتین (نوعی بتاکاروتن) تولید می‌کنند، که موجب تغییر رنگ آب دریاچه به صورتی می‌شود.جلبک دونالیلا سالینا بر خلاف تصور عموم سمی و خطرناک نیست و از آن در صنعت غذایی، تولید دارو و لوازم آرایشی به‌عنوان رنگ دانه استفاده می‌شود. این جلبک غذای سخت‌پوست آب شور به نام آرتمیا است که در آب دریاچه مهارلو نیز زندگی می‌کند. پرندگانی چون فلامنیگو از آرتمیا تغذیه می‌کنند. آرتمیا در صنعت پرورش ماهی اهمیت بالایی دارد و در پرورش ماهی‌های خاویار، زینتی و میگو از آن استفاده می‌کنند.