قریب دویست متری جنوب مقبره وصاف ، آرامگاه خواجه شمس الدین محمد حافظ است که به حافظیه معروف است و شامل دو حیاط مصفا وروحانی است.

در حیاط ،شمالی خود مقبره واقع شده است و در طرفین حیاط جنوبی دو نارنجستان است و در هر دو حیاط گل کاری مفصلی به عمل می آید که برصفا و طراوت آن می افزاید. از همان زمانیکه حافظ رخ در نقاب خاک کشیده آرامگاهش مطاف اهل دل و قبله گاه مردمان صاحب نظر بوده است و از این رو قبرش از سایر قبور گورستان معروف به «مصلی تمایزی داشته است و بر بالای آن سقفی و سایه بانی ساخته بودند و مردم حقیقت جوی هنگام زیارت آن خاک پاک از دیوانش تفأل میزده اند و از روح پرفتوحش استشاره می نموده اند.

از جمله اشخاص مشهوری که بر سر قبر حافظ حاضر شده و تفال زده اند: شاه اسمعیل اول صفوی - شاه عباس کبیر و آزاد خان افغان بوده اند که تفال آنها و سایر تفال های ،دیگر خود بحث شیرین جداگانه ای دارد و این می رساند که آرامگاه او از همان زمان مورد توجه عمومی بوده است. کریمخان زند در سال ۱۱۸۷ هجری قمری دور محوطه بزرگی که قبر حافظ در آن قرار داشت حصاری کشید و وسط آن را عمارتی ساخت بطوریکه محوطه مزبور به دو قسمت مجزا تقسیم شد. عمارات مزبور از چند اتاق ضربی تشکیل می شد و در وسط ایوانی داشت که بوسیله چهارستون سنگی یکپارچه نگهداری می گردید و در زیر گوشه غربی این عمارت آب انبار بی نظیری ساخت که از آب رکن آباد پر می شد (چهار ستون سنگی مزبور و آن آب انبار هنوز سالم و پا برجاست).

علاوه بر آن سنگ بزرگ و مر مر عالی نیز برروی مزار او گذاشت شده است. ساختمان آرامگاه خواجه شمس الدین حافظ شیرازی به دستور رضا خان پهلوی درسال 1316 هجری شمسی ساخته شده است.