بهاءالدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی، مرجع تقلید و دانشمند نامدار عصر صفوی است که در دانش های فلسفه، منطق، هیئت و نجوم ، ریاضیات و معماری تبحر داشت. وی در عصر طلایی هنر اسلامی یعنی دوران صفویه، تعداد زیادی از بناها را با تکنولوژی فراتر از عصر صفوی طراحی و به اجرا درآورده است.

خانه شیخ بهائی در محله شهشهان، پشت مسجد عتیق واقع شده. این خانه متعلق به عمه شاه عباس (مریم سلطان بیگم) بوده که بعد از آن شاه عباس این بنا را به شیخ بهائی واگذار کرد. این خانه از سوی سازمان میراث فرهنگی به عنوان زیباترین خانه ی تاریخی آسیا و اقیانوسیه معرفی شده. این خانه در محدوده معروف به سلجوقی از قدیمی ترین بخش های بافت تاریخی اصفهان قرار دارد.

به گفته ی باستان شناسان این خانه و مسجد جامع اصفهان بر روی بقایای روستایی متعلق بهد دوران پیش از اسلام جای گرفته اند. بهاء الدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهائی متولد سال 925 خورشیدی و وفات یافته در سال 1000 خورشیدی در اصفهان است. او حکیم ، فقیه، عارف، منجم، ریاضیدان، شاعر،ادیب،مورخ و دانشمند نامدار قرن دهم و یازدهم هجری قمری است که در دانش های فلسفه،منطق،ریاضیات مهارت داشته و حدود 9 کتاب و رساله از او در سیاست،حدیث،ریاضی،اخلاق، نجوم، مهندسی و... بر جای گذاشته است. تقسیم آب زاینده رود، اختراع ساعت آفتابی در مسجد شاه تنها بخشی از اقدامات شیخ بهائی هستند. اوایل دهه هفتاد عبدالعظیم جلالی فرهانی این خانه را خریداری کرد و به مدت 3 سال با هزینه ی شخصی خود این خانه را مرمت کرد. بنای خانه شامل درونی و بیرونی، یک حیاط مستطیل شکل و فضاهایی همچون آیینه خانه ، اتاق پنج دری، مطبخ و.... است که دارای تزئینات نفیس در زمینه مقرنس کاری، گچ بری و آیینه کاری می باشد.