میرزا محمدعلی صائب تبریزی اصفهانی[۸] (زادهٔ ۱۰۰۰ هجری قمری — درگذشتهٔ ۱۰۸۰ هجری قمری) بزرگ‌ترین غزلسرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. او در دربار صفوی به عنوان ملک الشعرایی رسید و به او شاه شاعر سبک هندی می‌گویند.

آرامگاه صائب مربوط به دوره پهلوی است که در خیابان بهشتی، خیبان صائب واقع شده. آرامگاه میرزا محمدعلی صائب تبریزی از شاعران و غزلسرایان قرن یازدهم هجری قمری و از شعرای معروف عصر صفوی است. تا پیش از سال 1317 خورشیدی کسی از وجود مقبره صائب خبری نداشت تا این که جلال الدین همایی به باغی که بخشی از موقوفات مسجد لبنان بوده راه یافت و پس از حفاری قبر صائب و دیگران را کشف کرد. آرامگاه صائب تبریزی با توجه به زمان حیات او و شهری که در آن می زیسته از معماران دوران صفوی الهام گرفته. ب

نای مقبره ایوان زیبایی به طول 20/14 و عرض 6 و ارتفاع 8 متر دارد که حدود 2 متر از سطح باغ بالاتر است و ده پله سنگی سراسری دارد. بر روی ستون ها ، قوس های جناغی قرار گرفته و زیر سقف با طرح شطرنجی آیینه کاری شده. سمت شرقی و غربی ایوان دارای دو دهنه با یک ستون و دو قوس است. سنگ مزار صائب عبارت است از یک قطعه سنگ مرمر یکپارچه یزدی که سنگ مزار قدیمی در وسط آن جا سازی شده سنگ اصلی مزار به دو نیم شده و دارای کتیبه ای شامل یک مطلع و یک غزل از صائب است . در مقابل ایوان آرامگاه صائب ، حوض و آبنمای بزرگی نظیر حوض عمارت چهلستون قرار دارد. در بالای مقبره صائب دو قبر دیگر نیز وجود داردکه یکی متعلق به فرزند صائب میرزا محمد محسن و دیگری میرزا محمدعلی نوه ی صائب است.