مام زاده احمد (ع) یکی از زیارتگاه های معروف شهر اصفهان است. این بقعه متبرکه متعلق به سید جلیل القدر سید احمد است که نسب ایشان با چند واسطه به امام باقر(ع) می رسد. بنای امام زاده مربعی شکل بوده و در نگاه اول گنبد زیبا و کاشی کاری شده آن به چشم می خورد. گنبد با کاشی هایی به رنگ فیروزه ای، سفید و زرد آراسته و بر پایه ای کوتاه بنا شده است. با ورود به صحن امام زاده چند ایوان با کاشی کاری ها و گچ بری های زیبا به چشم می خورد. به نظر می رسد بنای فعلی امام زاده بر طبق کتیبه موجود بر سر در صحن اصلی در سال 1115 ه.ق و مقارن با حکومت شاه حسین صفوی ساخته شده است. خطاط این کتیبه زیبا به خط معرق فردی به نام علی نقی امامی است.

بقعه امام زاده احمد مربوط به دوره صفوی است که در خیابان نشاط، بازارچه حسن آباد، کوچه امامزاده احمد ( در نزدیکی میدان نقش جهان و خانه مشروطه) واقع شده. سید جلیل سید احمد معروف به امامزاده احمد نبیره امام باقر(ع) است. بر اساس شواهد موجود، قبل از سال 537 هجری قمری بنایی بر مزار احمد بن علی برپا بوده که در این سال تجدید بنا شده . لوحی از سنگ سیاه با کتیبه ای به خط کوفی حاکی از تجدید بنا در سال مذکور تا سال 1307 خورشیدی است. مکان شامل : سردر، حوض ، بقعه ، سقاخانه و آرامگاه جمعی از علما و عرفا و شعرا از جمله آقا نجفی اصفهانی ، همای شیرازی و فرزندش میرزا ابوالقاسم طرب از مشهورترین آن ها هستند.

سر در بنا مجموعه ای مقرنس از آجر و کاشی است.همچنین کتیبه هایی به خط بنایی در طاق ایوان و نقوش معقلی و کتیبه هایی به خط بنایی با کاشی در بدنه آن است. بر کمر ایوان کتیبه ای از جنس کاشی به قلم ثلث به رنگ سفید و طلایی روی زمینه لاجوردی به خط علی نقی امامی و تاریخ1115 هجری قمری دیده می شود که حاکی از توسعه بنای امامزاده احمد در زمان سلطان حسین صفوی به دست محمد شریف منجم است. بر لچکی های پیشانی بعضی طاق نماها در اطراف صحن، کاشی هایی با نقش گره سازی و کتیبه هایی به خط بنایی نقش بسته است. بالای بقعه چهارگوش و پوشش گنبدی است و در راس آن گنبدی کوچک با ساقه ای بلند و دارای هشت پنجره ساخته شده و با ایوان در شمال شرق به صحن نسبتا وسیع امامزاده زاده یافته. گنبد از درون با قطاربندی و مقرنس کاری مزین شده. دیوارهای درونی و بیرونی بقعه ،قطعات کوچک کاشکی به رنگ های فیروزه ای و لاجوردی با اشکال هندسی تزئین شده و فاصله بین کتیبه و ازاره و کتیبه و گنبد با گچ بری پوشانده شده. مزار هم کتیبه ای گچ بری شده با تاریخ 1115 هجری قمری دارد. در سال 537 هجری قمری این بقعه توسط شاه قلی بازسازی شد. در سال 1290 هجری قمری و در زمان حکومت ظل السلطان بر اصفهان تعمیراتی در بنا انجام شد. ضریح منبت گره سازی با محجره های فلزی و همچنین بر روی ضریح به خط نستعلیق طلایی نوشته ای حاکی از حکمرانی ظل السلطان و تعمیراتی که انجام داده است. سقاخانه امامزاده دارای کتیبه ای شامل قصیده مشهور محتشم کاشانی ( شاعر قرن دهم هجری قمری) است که در سال 1321 هجری قمری ساخته شده. چهره معروفی چون آقا نجفی ( از علمای شیعه بود که فعالیت های گسترده ای در زمینه های سیاسی و اجتماعی داشته)، همای شیرازی ( رضا قلی خان معروف به میرزا محمدرضا همای شیرازی یکی از شاعران قرن سیزدهم هجری قمری) ، میرزا ابوالقاسم طرب( میرزا ابوالقاسم محمد نصیر طرب اصفهانی فرزند میرزا محمدرضا همای شیرازی از شاعران و خطاطانو نقاشان سال 1276 – 1330 هجری قمری) و محمد علی جبل عاملی ( دانشمند و مدرس مدرسه گلبهار).

مقبره های داخلی ایوان : در یکی از ایوان ها ی امامزاده که دارای گچ بری و نقاشی دیواری و ارسی می باشد سه سنگ قبر وجود دارد که شامل مهد علیا مادر ناصرالدین شاه است. دیگری همدم السلطنه یا همدم الملوک دختر امیر کبیر و همسر ظل السلطان است (عروس ناصرالدین شاه) و روی قبر دیگر نوشته شده ابوالفتح خان صارم الدوله داماد ناصرالدین شاه و همسر بانو عظمی ( دختر ناصرالدین شاه) است .